Steuren sleuren

Auteur Thomas Sintobin viste in 2019 2 weekenden bij Fishing Adventure

Ik hou niet zo heel erg van statisch vissen en ik hou ook niet van betaalwateren. En ik ben niet dol op zelfhaaksystemen en ik heb niet genoeg tijd voor meerdaagse sessies. En ik heb een bloedhekel aan bergen materiaal die ik moet versleuren. Ik lijk de moppersmurf wel…. En toch beleefde ik afgelopen seizoen iets fantastisch tijdens een meerdaagse sessie statisch vissen op een betaalwater-in-wording. Vissend vanuit een tentje, met boltrigs. En met een hoop spullen bij me waarvoor ik drie keer heen en weer moest naar de auto.

Het water betreft een zeer grote zandafgraving in Enschede, Fishing Adventure. Al jarenlang werd hier grond gewonnen, en op natuurlijke wijze was er een mooi bestand aan vooral baars, snoekbaars en snoek ontstaan. De zandwinning kon echter niet eeuwig door blijven gaan en de eigenaar vond het wel een interessant idee om dit water om te toveren tot een vissersparadijs nadat deze werkzaamheden zouden worden stopgezet. Daarom begon hij al vele jaren geleden viskwekerijen af te schuimen op zoek naar grote vissen. En als ik zeg grote vissen, dan bedoel ik ook echt grote vissen: karper van 15 kilogram, reusachtige meervalen diverse steursoorten die op kousenvoeten boven de twee meter gaan…

In de lente van 2019 kreeg ik de uitnodiging om twee weekenden te komen vissen met een cameraploeg van de Belgische zender PlattelandsTV, die een programma over visvangst hebben. Ik zette al mijn vooroordelen opzij en besloot de uitnodiging te aanvaarden. Het was dan ook een unieke kans: het water zou immers pas in april 2020 opengaan voor het grote publiek…

Met grote meervallen had ik natuurlijk wel al behoorlijk wat ervaring, maar ik had nog nooit een steur gevangen en ik was nog niet echt vertrouwd met het vissen met pellets en grote vismeel karper boilies. Een bezoekje aan Fish Inn, en een lang gesprek met Rick later, wist ik al veel beter hoe een en ander in zijn werk ging. Grote voorgeboorde heilbotpellets moest ik hebben, die met een ingenieus pinnetjessysteem op de hair bevestigd werden.

Het haakaas werd ingepakt in een soort van plastic gaas zodat het niet kon opzwellen en daardoor veel langer intact bleef. Op de spoelen van mijn molens – Shimano Ultegra 14000 XTD – zette Richard 350 meter 25/00 gevlochten lijn, en de hi-tech ogende montages kon ik gewoon kant en klaar uit de rekken pakken… Helicopterrigs, hinged rigs, stiff links – allemaal prachtige uitvindingen uit de karpervisserij die voor steuren ook zouden moeten werken…

Eerlijk is eerlijk: die twee weekends zijn voorbijgevlogen en ik heb met volle teugen genoten. Ik heb op alle mogelijke manieren gevist. Vanuit de bellyboat op meerval natuurlijk, met wormen en kwakhout en met softbaits. Al snel bleek dat die beesten hier echte nachtazers waren, zodat ik pas in de schemer het water op ging om rond te tuffen tot ik een grote vis had gevangen of tot de accu van mijn elektromotor leeg was.

Twee halve nachten leverden me vijf meervallen op, met als grootste een bizar sterke vis van 199 cm.

Ik was oprecht blij dat ik een Float Plus onder me had hangen want dat beest was vast van plan om mij te laten waterskieën.

Twee van de vijf vissen waren albino’s! De bijvangsten waren evenmin te versmaden: ik ving niet alleen een paar mooie snoekbaarzen tot rond de 75 cm, maar ook een heuse belugasteur!

Mogelijk was dat de allereerste beluga steur ooit die vanuit een bellyboat werd gevangen…

Vismaat Maikel haakte er ook eentje maar helaas schoot die tijdens de dril los. Als ik het rondvaren met de bellyboat moe was, legde ik mijn statische hengels uit op beetverklikkers, zodat ik zalig kon pitten in afwachting van de Dingen die Komen. Grappig genoeg kregen we ‘s nachts geen enkele beet: de vissen respecteerden onze nachtrust. In de vroege ochtend en in de namiddag kwamen ze echter wel op bezoek… De grootste statisch gevangen meerval was voor mijn maatje Bart en mat 180 cm.

De grootste steur betrof een diamantsteur van net geen anderhalve meter en viel voor mijn hengels. Ricky’s pellet truukje bleek heel erg goed te werken!

Eigenlijk is die hele set-up briljant. Om de 4 uur of na elke aanbeet gooiden wij een kilogram pellets rond de haak.  Die Coppens Giant Halibut pellets 28mm worden onder water eerst week en verbrokkelen dan, terwijl de haak pellet intact blijft. Dat betekent dat je haakaas temidden een sterk geurend veld met brokjes vismeel pellets ligt te blinken – of staat te blinken als je een pop up gebruikt.

Kleine visjes – en de plas zwemt echt vol voorn en blei – komen zich natuurlijk tegoeddoen aan al die brokjes, en hun bezige gedoe lokt dan de grote vissen aan. Last but not least heb ik er ook met licht materiaal gevist op de vele baarzen en ruisvoorns die de oeverzones bevolkten. Ik ving talloze vissen met de vliegenhengel en nimfen, met poppertjes en propellorbaits aan de lichte spinhengel, en ook werpend met shadjes mocht ik de nodige baarzen optekenen.

Met die laatste set-up beleefde ik de laatste dag, toen ik wat aan het rondstruinen was, iets ongelofelijks. In de oeverzone zag ik een grote beluga rondscharrelen. Mijn zware hengels lagen honderden meters verder en dus gooide ik zonder daar veel bij na te denken een baars shadje vlak voor de snoet van die vis. Hij pakte het kunstaas meteen, en toen ik aansloeg met mijn 15-gram spinhengel bleef hij doodleuk verder scharrelen: hij leek niet te beseffen dat hij gehaakt was! de dril duurde een eeuwigheid op dat veel te lichte materiaal – ik had geloof ik ongeveer 120 meter  10/00 Momoi op de spoel liggen –

Maar de visgoden waren met me en gunden me mijn foto met deze steur…

Ben ik nu een fan van betaalwateren geworden? Zeker niet, daarvoor houd ik te veel van het gevoel van oneindigheid dat de grote rivieren in Nederland mij geven. Maar ik kan er nu wel de charme beter van inzien. Ik weet ook wel dat een beluga uit een vijver niets te maken heeft met een beluga uit Kazachstan, en dat een vijverdiamantsteur maar weinig gemeen heeft met een wild exemplaar. Maar toch ben ik blij dat ik ze allebei heb mogen vangen en vasthouden. In het wild zou me dat in dit leven namelijk niet zijn gelukt…

Ik vond het eigenlijk wel lollig: als er een beetverklikker begon te krijsen wist je nooit helemaal precies wat er aan je haak zou hangen! overigens moet ik wel benadrukken dat je zelfs in deze plas je vissen niet zomaar voor niks kreeg: we moesten best hard werken om iets fatsoenlijks gevangen te krijgen! Ook betaalwateren hebben hun geheimen en eisen het beste van de visser voor ze zich prijsgeven… Samenvattend: ik vond het een mooi avontuur en ik ben heel benieuwd naar de vangstberichten van dit water in de komende jaren!

Thomas Sintobin